Sunday, March 11, 2012

SHANGHAI EXPRESSIONISME: ZOALS DE KUNSTENARES HET ZIET

The art of my wife

SHANGHAI EXPRESSIONISME: ZOALS DE KUNSTENARES HET ZIET

Van jongsaf aan ben ik in Shanghai altijd veel in contact geweest met kunst. De meeste bezoekers bij ons thuis waren kunstenaars. Ook hadden we thuis volop kunstboeken en schilderbenodigdheden. Ik was liever aan het tekenen dan dat ik met andere kinderen speelde: mijn tekeningen waren mijn vrienden, en ik legde mijn gevoelens daarin vast. Toen ik tien was, werd ik vanwege mijn talent voor schilderen verkozen uit vele kandidaten om in de Kunst afdeling van het beroemde Jeugdpaleis van Shanghai opgeleid te worden. De jaren die ik daar doorbracht waren de mooiste van mijn jeugd. Mijn klasgenoten en de andere studenten behandelden me met respect - heel anders dan op de lagere school. Ik begon me af te vragen hoe het mogelijk was dat er zulke verschillende werelden binnen een stad bestonden. Mijn leraar gaf me veel zelfvertrouwen, zowel voor mijn kunst als voor mijn persoonlijke ontwikkeling, en heeft zich misschien nooit gerealiseerd hoe belangrijk dat was voor me. Enkele jaren later ontmoette ik de beroemde kunstenaar Professor Chen. Hij vertelde me dat, mocht ik voor een carriere in de kunst kiezen, ik me moest instellen op een leven vol lijden - en zijn eigen uiterlijk onderstreepte dit. Hij vroeg me of ik dat echt wilde. Ik dacht erover, maar wat voor keuze had ik? In mijn hart wist ik dat ik toch de weg van de kunst zou gaan volgen. Ik ontmoette hem nogmaals jaren later, toen ik al op de Universiteit van Shanghai studeerde, en hij keek kritisch naar mijn werk, Zijn advies was om meer naar de natuur te kijken en zo verder te ontwikkelen als kunstenares. Helaas, in een stad van 15 miljoen mensen was dat niet gemakkelijk te bewerkstelligen. Daarom gaf hij mij een lijst van meesters om te bestuderen: Matisse, Cezanne, van Gogh, Monet, maar ook Chinese kunstschilders. Ik koos voor Lin FongMian, de leraar van meester Zao Wou-Ki, als mijn belangrijkste bron van inspiratie. Zijn stijl en persoonlijkheid had een grote invloed op me, en inspireerde me om me ook de kunst van Chinese inkt tekeningen meester te maken - een onderwerp dat niet aan de Universiteit van Shanghai werd gedoceerd. Op de universiteit was ik altijd te vinden in de klaslokalen of in de bibliotheek, nog steeds viel het me moeilijk vrienden te maken onder mijn leeftijdgenoten. Mijn leraar Zhao interesseerde zich voor mijn schilderkunst, en maakte me duidelijk dat Lin van een andere generatie was met andere achtergrond en andere problemen - als jonge studente moest ik proberen een eigen weg te vinden en mijn eigen gevoelens in mijn kunst te leggen. Ik was blij dat eindelijk iemand mij voorstelde om mijn eigen weg te kiezen in plaats van de bekende meesters te volgen. Helaas was ik op die leeftijd nog niet zelfstandig en moest ik luisteren naar anderen om te bepalen wat ik mocht schilderen. Enkele jaren later kwam er een drastische verandering in de Universiteit - men besloot dat alle studenten opgeleid moesten worden om cartoon tekenaars te worden in plaats van kunstenaars. Ik besloot te vertrekken en op voordracht van de President van de Universiteit van Shanghai schreef ik me in op deUniversiteit van Beijing, waar ik me specializeerde in traditionele Chinese inkt schilderkunst. Ik kwam er echter achter dat ik me door deze traditionele technieken te volgen niet echt kon ontwikkelen als kunstenares. Daarom besloot ik om mijn werkterrein te verleggen, eerst naar Maleisie en daarnanaar Singapore. De genadeloze tropische zon zorgde ervoor dat ik altijd binnen schilderde, met de gordijnen dicht, luisterend naar jazz muziek. Vaakwas het onderwerp van mijn schilderijen Shanghai, de stad die me nog steeds na aan het hart lag. Ik begon te merken dat warme kleuren me niet lagen dus ik schilderde steeds meer met koude kleuren, zoals blauw, ongetwijfeld ook als reactie op het tropische klimaat. Ik was blij dat ik in 2002 Singapore kon verlaten en verhuizen naar Rouen (Frankrijk), de wieg van het impressionisme. Eindelijk kreeg ik de kans om de invloed van de natuur op mijn kunst te onderzoeken, op een impressionistische manier, waarbij ik de Normandische luchten op het doek vastlegde. Een vakantie in de Provence bleek uiteindelijk een sleutelpunt in mijn ontwikkeling. De zonneschijn, de strakblauwe lucht, en de felle kleuren zorgden ervoor dat ik me afvroeg of impressionisme, met zijn subtiele lichteffecten, de richting was die ik in wilde slaan. Ik opende mijn ogen en mijn hart, en begreep de verandering die Vincent van Gogh onderging toen hij zich vanuit het grijze en koude Noorden hier vestigde, en waarom deze streek kunstenaars als Cezanne, Picasso en Matisse had geinspireerd. Vooral een speciale ervaring maakte een grote indruk op me: in een klein dorpje in de Provence zag ik de mistral een veld van klaprozen omtoveren tot golven van kleur, en ik besloot dat ik dit gevoel in mijn kunst wilde verwerken. Eindelijk kwam er een eind aan mijn voorkeur voor koude kleuren. Sterke, warme en felle kleuren - dat zou mijn toekomst zijn en ik was erg opgewonden hierover.Toen ik weer in Rouen was begon ik direct aan een nieuwe serie schilderijen in deze stijl. Ik dacht dat ik eindelijk mijn eigen stijl had gevonden, maar er zou nog een stap nodig blijken te zijn. Een half jaar later was het weer een vakantie die ervoor zorgde dat alles op zijn plaats viel. Ik had altijd veel bewondering gehadvoor de Duitse Expressionistische meesters, zoals Kandinsky, Macke en Marc. Ik kende ze aleen uit boeken, maar toen ik hun meesterwerken met eigen ogen zag in musea in Muenchen ging er een wereld voor me open. Ik had het gevoel dat een jager moet hebben wanneer hij eindelijk het hert heeft geschoten na een lange jacht. Dit was het. Dit was de stijl waarnaar ik zo lang had gezocht, de stijl die me ook zou toestaan om mijn eigen gevoelens in mijn kunst te leggen. Eindelijk was ik zover dat ik kon besluiten dat het niet belangrijk meer was wat anderen van mijn kunst vonden - alleen mijn eigen mening telde, zowel in de kunst als in het leven. Een grote en belangrijke stapvoor een Shanghainese, omdat de traditionele Chinese manier van denken leert dat de mening van anderen over jou veel belangrijker is. Als jonge Shanghainese vrouw in Europa was het een natuurlijke ontwikkeling om deze expressionistische technieken te verweven met Shanghainese thema's - de afstand tot mijn geboorteplaats had me alleen maar nog meer waardering laten voelen voor de schoonheid van deze stad. Als klein kind in Shanghai was een van mijn sterkste indrukken de dagen dat ik wandelde door de elegante Franse wijk, kijkend naar de huizen die in de dertiger jaren in Europese stijl waren gebouwd, en me afvragend wat voor verhalen ze zouden kunnen vertellen. Toen ik Shanghai verliet was de stad snel aan het veranderen in een moderne metropool, en ik dacht dat mijn gevoelens snel zouden verdwijnen. Echter, vanuit het verre Europa merkte ik dat het gevoel voor je geboorteplaats - goed of slecht - altijd blijft bestaan. Ik heb het gevoel dat ik Shanghai nu pas echt begrijp, en dat het altijd een deel van me zal zijn. Nu was ik ook in staat om mijn gevoelens voor Shanghai in mijn kunst teverwerken. Shanghai stond ooit bekend als het Parijs van het Oosten. Voor Parijs is hier het Oosten het belangrijke woord, voor Shanghai, Parijs. Twee elegante steden, beide mode centra, met een hoge kwaliteit van leven en altijd voor het voetlicht. Twee steden waar mensen de dagelijkse problemen van het leven het hoofd moeten bieden, maar waar ze ook tijd hebben om te dromen. Twee steden waar de mensen de typische afstandelijke houding hebben van inwoners van een metropool, waar kinderen opgroeien in een stadscultuur.Waar ze foto's van de zee zien, lang voor ze het strand oplopen, waar ze lezen over liefde lang voor ze het meemaken. Altijd volgt de echte ervaring op de ingebeelde - en eigenlijk is er in dat opzicht geen verschil tussen Oost en West. De laatste jaren heb ik veel mensen ontmoet, uit verschillende landen, met verschillende achtergronden. Ook dit heeft bijgedragen tot mijn ontwikkeling. Ik kan me richten op alles wat me interesseert, films (Hitchcock, Kubrick), klassieke muziek (Bach, Shostakovich, Mendelssohn, Smetana), jazz (Nat King Cole, Ella Fitzgerald) en rock (Pink Floyd, David Bowie, Tori Amos, David Sylvian, Kate Bush, Dire Straits, Bryan Ferry). Eindelijk kan ik zelf kiezen wat ik wel en niet mooi vind. Ik houd van deze vrijheid, die me heeft geholpen om mezelf te begrijpen. Elk nieuw land dat ik bezoek is als een nieuw hoofdstuk in mijn leven, In mijn huidige kunststijl komen al deze ervaringen, invloeden en emoties samen. De felle kleuren die ik zag in de Provence, de expressionistische stijl in de musea van Muenchen, de emoties en herinneringen van Shanghai, en de invloeden van films en muziek. Al deze ervaringen en invloeden hebben geleid tot een heel persoonlijke kunststijl - we noemen het Shanghai expressionisme. Desondanks wil ik ook de kunst van Chinese inkt niet opgeven. Niet alleen heb ik de juiste techniek hiervoor geleerd, maar ik vind het ook leuk om te doen. De invloeden en thema's zijn echter identiek aan mijn olieverfschilderijen en in die zin beschouwen we deze zwart/wit tekeningen ook als een onderdeel van deShanghai Expressionisme stijl. Sinds 2008 kom ik weer vaak in Shanghai en dat heeft me verder gestimuleerd als kunstenares. Ik kijk nu met andere ogen naar mijn geboorteplaats, en het vergroot mijn interesse in fotografie, een kunstvorm waarin ik me in de laatste jaren heb ontwikkeld. Momenteel ben ik aan het kijken naar mogelijkheden om fotografie en schilderkunst te vermengen tot een nieuwe vorm van kunst natuurlijk met onderwerpen uit Shanghai. Met een voet in Shanghai en de andere in Europa ben ik in een unieke positie en ik vertrouw erop dat mijn kunst deze situatie op een zeer persoonlijke manier zal blijven weerspiegelen.

No comments: